Të vetëdijshëm shumë për kontekstin specifik dhe ndjeshmërinë e situatave të ndryshme dhe të nxitur nga realitetet e kohës sonë, ky artikull ka për qëllim për të futur një pikëpamje alternative për vetëvendosje. Ajo merr frymëzimin nga mungesa e një sërë parimesh të unifikuara apo zbatimin e tyre në përputhje dhe parimore në arena të jashtme. Dështimi i Këshillit të Sigurimit të OKB-së për të miratuar një plan të dërguarit të posaçëm të Sekretarit të Përgjithshëm të OKB-së për statusin e Kosovës, ose ndryshe të arrijnë një marrëveshje mbi çështjen e statusit, s’është gjë tjetër veçse një dështim i institucioneve të komunitetit botëror dhe aktorëve kryesore të rendit publik botëror në mënyrë adekuate dhe në mënyrë efektive të artikuluar dhe të zbatojnë parimet e tyre me shkrim dhe zakonore dhe rregullat për problemet e botës reale.

Në mungesë të konsensusit ndërkombëtar në kuadër të sistemit të OKB-së, më 17 shkurt - në vitin e tij të nëntë nën një administrim ndërkombëtar të udhëhequr nga OKB dhe pas një serie bisedimesh të pasuksesshme ndërkombëtarisht të ndërmjetësuara - Kuvendi i Kosovës shpalli Kosovën të jetë e pavarur dhe sovrane.

Një mbledhje urgjente e Këshillit të Sigurimit, ka kërkuar nga Federata Ruse në të njëjtën ditë, ku përfundoi pa ndonjë marrëveshje, ashtu si edhe një takim të hapur të thirrur një ditë pas me kërkesë të Rusisë dhe Serbisë. Ndërsa Rusia dhe Serbia ka ruajtur paligjshmërinë e deklarimit, shumica e vendeve të tjera kanë favorizuar aktin e pavarësisë; me disa e mbetur e heshtur, ose duke marrë ndonjë qëndrim të qartë publik, siç ishte rasti me sekretarit të përgjithshëm të OKB-së.